در دنیای کنونی، بالاترین مرکز را برای افزایش رتبه اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و ... ایفاء می نماید.علم و داشتن افرادی علمی ( علم به معنای واقعی و نه داشتن مدرک علمی بدون کسب کمترین علمی ) می تواند اوج یک جامعه را نوید بخشد. بسیاری از دانشگاه های معتبر در سطح بین الملل، متخصصان و متبحرانی را پرورش می دهند که توانسته اند، علوم ناشناخته بسیاری را کشف کرده و یا در پی کشف آن باشند. افزایش مراکز علمی، بدون هیچ گونه ظرفیت گرایی واقعی و توجه به کیفیت های لازم برای ارائه آن، نوعی گریز از مرکز است تا بتوان شعاعی برای عدم دوری از مرکز را به خیال خام خود نوید بخشید. گسترش دانشگاه های مختلف، بدون توجه به ساختارهای آن، در کوتاه مدت باعث افزایش دانشجویان و فارغ التحصیلان خواهد شد، ولی توجه صرف به کمیت های موجود علمی و عدم توجه به کیفیت های لازم برای افزایش کیفیت، در دراز مدت شکستی بزرگ را به جامعه تحمیل خواهد نمود و علم از حالت واقعی علمی گرایی به فخر فروشی مدرک منجر خواهد شد.